11•12•13 รักกันจะตาย | สามเรื่องผีรับสงกรานต์
ผมเป็นคนจำพวกไม่ชอบความจำเจครับ เวลาดูหนัง นอกจากจะเลือกดูหนังจากความรู้สึกอยากดูของตัวเองแล้ว ก็ยังเลือกหนังให้ไม่ซ้ำแนวกันไปด้วย วันนี้ ได้เวลาเปลี่ยนบรรยากาศมาดูหนังผีไทยกันบ้างแล้ว ผมเลือกที่จะเข้าโรงหนังไปดู ’11•12•13 รักกันจะตาย’ หนังไทยเรื่องใหม่จากค่าย M๓๙ ที่ใช้เทศกาลสงกรานต์มาเป็นฉากหลังของสามเรื่องราวผีๆ ในหนังเรื่องเดียวกัน
เมื่อแรกที่ได้รู้ ผมได้พบว่าบ้านเรากำลังมีหนังเรื่องใหม่ที่หยิบเอาเทศกาลสงกรานต์มาสร้างเป็นพล็อตหนัง แถมมีนักแสดงชื่อดังมากมายมารวมตัวกันในหนัง และอีกอย่างก็คือ หนังถูกแบ่งออกเป็น 3 เรื่องย่อย ที่ต่างก็มีสตอรี่ของตัวเอง ส่วนจะเกี่ยวข้องกันตรงไหนอย่างไรนั้น ก็อาจจะรู้แค่มันเกิดขึ้นในช่วงเวลาเดียวกันเท่านั้น
เทศกาลสงกรานต์ ใครๆ ก็กลับบ้านนอกกัน นั่นคงเป็นกิจกรรมสำหรับผู้คนที่มีภูมิลำเนาอยู่ต่างจังหวัด แต่บางคนก็ใช้โอกาสนี้เดินทางไปต่างถิ่นเพื่อร่วมฉลองเทศกาลสาดน้ำ หนังหยิบเรื่องราวของกลุ่มคน 3 กลุ่มมาเล่าไว้ใน 3 เรื่อง แต่ละเรื่องตั้งชื่อตามชื่อหนัง11 – เรื่องรักของหนุ่มสาว เวียร์ ศุกลวัฒน์ กับ ดาต้า ดรัลชรัส เล่นเป็นสองหนุ่มสาวที่รักกำลังจะร้าง ฝ่ายหนึ่งอยากเลิก อีกฝ่ายยังอยากรัก แต่แล้วฝ่ายหนึ่งกลายเป็นผีและเฝ้าเกาะติดอีกฝ่ายไม่ยอมละสายตา
12 – เรื่องรักในหมู่เพื่อนร่วมวัยเรียน เมื่อกลุ่มเพื่อนที่ทำหนังสั้นด้วยกัน นอนด้วยกัน มีอันต้องคลาดสายตาไปหนึ่ง เขากลับมาพร้อมร่องรอยเต็มตัว เพื่อนที่รักกลายเป็นคนที่เพื่อนกลัว หนทางเดียวคือหาสิ่งที่เพื่อนห่วงเพื่อให้เพื่อนจากไปสู่สุคติ
13 – เรื่องเพื่อนรักที่จากไป บุ๊คโกะ ธนันพันธ์ และ ยิปโซ อริย์กันตา สวมบทบาทเป็นสองเพื่อนรักที่เดินทางไปเล่นสงกรานต์ที่เชียงใหม่ โดยที่คนหนึ่งไม่รู้ว่าอีกคนตายไปแล้ว และเพื่อนที่ยังเป็นคนต้องนำวิญญาณเพื่อนกลับมาก่อนถึงวันเผา
จริงๆ ก็ไม่ใช่ผมจะชมภาพยนตร์สไตล์สยองขวัญ (หรือพูดง่ายๆ ก็คือ “หนังผี” นั่นแหละ) บ่อยครั้งนักหรอกนะ แต่ด้วยความเป็นพวกที่ไม่ค่อยกลัวผี ทำให้มีปัญหาเหมือนว่า อาจจะไม่อินกับความน่ากลัวได้มากเท่ากับความหลอน และปัญหานั้นก็เกิดขึ้นกับหนังเรื่องนี้จนได้
จะว่าไป ก็เห็นถึงความตั้งใจในการสร้าง 11•12•13 รักกันจะตาย อยู่พอสมควรนะ สังเกตได้จากการที่พยายามจะผูกเรื่องให้หนัง 3 เรื่องย่อยมีความเกี่ยวพันกันด้วยการสร้างเหตุการณ์ร่วมอะไรสักอย่าง การพยายามผูกเรื่องในแต่ละเรื่องย่อยให้มีชั้นเชิงด้วยการเล่าบางอย่างแล้วปิดบังบางอย่างไว้ แล้วค่อยของมาเซอร์ไพรส์ตอนปิดท้ายด้วยเหตุผลบางประการทำให้หนังยังไปไม่ถึงจุดที่ควรจะเป็นเท่าที่ควร ’11’ เรื่องแรกที่เล่าเรื่องเข้าประเด็นอย่างรวดเร็วจนไม่มีเวลาเข้าใจคาแร็กเตอร์ของตัวละครเพียงพอ เป็นเรื่องเดียวที่มาในแนวทางหลอนและไม่ตลก ด้วยวิธีการแสดงของเวียร์เป็นส่วนที่ดีที่สุดของหนัง เวลาที่เหลือของหนังทุ่มให้กับความหลอนที่ทำได้พอประมาณก่อนจะเข้าสู่ช่วงเวลาของการเฉลย
ขณะที่ 12 นำเอาความฮามาผสมผสาน กับพล็อตของความเป็นเพื่อนที่มีคนหนึ่งกลุ่มกลับมาพร้อมแผลเหวอะหวะ เพื่อนๆ จึงพากันกลัวเพื่อเชือว่าผีมักจะกลับมาคนที่เขายังมีห่วงอยู่ เป็นตอนที่เล่ามากขึ้นหน่อย สามารถเล่นอะไรได้มากขึ้น
เมื่อมาถึง 13 เรื่องย่อยเรื่องสุดท้าย ที่ยังคงหยิบเรื่องระหว่างเพื่อนมาเล่าแต่เป็นเพื่อนในวัยที่โตกว่าหน่อย ให้เวลากับการเล่าเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างสองเพื่อนสนิทที่ดอดไปเล่นน้ำแถวเชียงใหม่ โดยไม่รู้เลยว่าฝ่ายหนึ่งเป็นผี ด้วยความสามารถด้านการแสดงบทตลกของ บุ๊คโกะ ธนันพันธ์ และ ยิปโซ อริย์กันตา กับเคมีที่เข้ากันได้ดี แถมยังลากเข้ามาสู่โหมดดราม่าได้อีก
คะแนน 8/10
